”பாராத் கண்டிப்பா வெக்கணும்ன்னு மாப்பிள்ளை வீட்டில் சொல்லிட்டாங்க.” என்றாள் சங்கீதா.
“அப்படின்னா?” என்றான் சங்கர்.
“ஹிந்தி தெரியாது போடான்னு ஸ்பெஷல் ஆர்டர் டீ சர்ட் பண்ணி இண்டியால இருந்து வாங்கிப் போட்டிங்க இல்ல? உங்க பொண்ணு வெச்சா ஆப்பு.”
“இப்பவும் அதேதான். ரம்யா என்ன இந்தி கத்துகிட்டா டெல்லிக்காரப் பையனை டேட் பண்ணினா? காதலுக்குக் கண்ணு, காது ரெண்டும் இல்லை. சரி இந்த பாராத் என்ன விஷயம் சொல்லு.”
“கிட்டத்தட்ட நம்ம ஊர் மாப்பிள்ளை ஊர்வலம் மாதிரிதான். நார்த் இண்டியன் சடங்கு.”
சங்கர் ஆசுவாசமாய்த் தலையை ஆட்டினான். “ஓ ஓக்கே. நான் கூட ஏதோ பெரிய விஷயமா இருக்குமோ… செலவை இன்னும் கொஞ்சம் இழுத்து விடுமோன்னு பயந்துட்டேன். இங்கே அமெரிக்காவில் காருக்கா பஞ்சம். தடுக்கி விழுந்தா எலக்ட்ரிக் கார் டெஸ்லா வேற எல்லார் கிட்டேயும் இருக்கு. ரோஜாப்பூ அலங்காரம் பண்ணி, பொண்ணையும், மாப்பிள்ளையையும் உக்கார வெச்சு ஆட்டோ பைலட்ல கூட போட்டு விடலாம்.”
“பாராத் கார்ல இல்லை. குதிரை வேணும்.” என்றாள் சங்கீதா.
துணுக்குற்ற சங்கர், “குதிரையா?”
“ஆமா.” யூட்யூபில் தேடி ஒரு வீடியோ போட்டுக் காட்டினாள்.
நியூஜெர்ஸியில் எப்போதோ நடந்த ஏதோ ஒரு கல்யாணத்தில் ஒரு பொண்ணும், மாப்பிள்ளையும் ராஜ அலங்காரத்தில் இரண்டு குதிரைகளின் மேல் அமர்ந்து, உறவினர்கள், நண்பர்களின் உற்சாக நடனத்துக்கு நடுவே ஊர்வலமாய்ப் போய்க் கொண்டிருந்தார்கள்.
சங்கீதா தொடர்ந்தாள். “விசாரிச்சிட்டேன். குதிரை வாடகைக்குக் கிடைக்கும். மணிக்கு ஐநூறு டாலர். ஹார்ஸ் ரைடர்ஸுக்குத் தனியாப் பணம் தரணும். மாப்பிள்ளை வீட்டுக்காரங்க பாதி பணம் ஷேர் பண்ணிக்கிறோம்ன்னு சொல்லிட்டாங்க.”
சங்கர் ஃபோன் கால்குலேட்டரில் நம்பர்களைத் தட்ட ஆரம்பித்தான். “சங்கீதா, அமெரிக்காவில் இருந்தாலும் நாம மிடில் கிளாஸ்தான். என்னதான் ஷேர் பண்ணிகிட்டாலும் ஒவ்வொரு சடங்குக்கும் இப்படி அஞ்சாயிரம் பத்தாயிரம்ன்னு இழுத்துகிட்டே போனா எப்படி?”
“ரம்யாவும், மாப்பிள்ளைப் பையனும் நாங்க ஒரு அம்பது பேரை மட்டும் வெச்சு அமெரிக்காகாரங்களைப் போல சிம்பிளா கல்யாணம் பண்ணிக்கிறோம்ன்னு சொன்னாங்க. நீங்கதானே எல்லாரையும் கூப்பிட்டாகணும். செலவை நான் பார்த்துக்கிறேன்னு ஆரம்பிச்சு வெச்சிங்க?”
“ஆமா, ஒரே பொண்ணு. லைஃப்ல ஒரு டைம்தானே! அவ கல்யாணத்தை நல்லா நடத்திப் பார்க்க வேண்டாமா?”
“அப்போ அல்பத் தனமா கணக்குப் பார்க்கிறதை நிறுத்திடுங்க.”
“சரி அப்படின்னா அம்மி மிதிச்சு அருந்ததி பார்க்கிற சடங்கை வெச்சே ஆகணும்ன்னு நீ பிடிவாதம் பிடி.”
சங்கீதா அவனை முறைத்தாள்.
o0o
கல்யாண நாள் நியூஜெர்ஸி பகுதியில் ஒரு பெரிய ஹாலில் மிகப் பிரமாதமாக இருந்தது.
ஆஜானுபாகுவான குதிரைகளின் மேல் ரம்யாவும், டெல்லி மாப்பிள்ளையும் பார்க்க கொள்ளை அழகாக இருந்தார்கள்.
சங்கர் தன்னுடைய நண்பர்கள், உறவினர்கள் எல்லோரையும் ஒருத்தர் விடாமல் அழைத்து, எல்லோரும் ஒன்று கூடியிருப்பதில் மனசு நிறைந்து போயிருந்தான்.
அடுத்தடுத்த சடங்குகளுக்காக அங்குமிங்கும் கடக்கையில் யாரோ இருவரின் பேச்சுக் குரலால் சட்டென நின்றான்.
“பொண்ணு ஸ்கூல் டீச்சர்தானே? என்ன பெரிசா சம்பளம் வரப்போகுது? சாஃப்ட்வேர் எஞ்சினீர் ஆக்கிருக்கலாம்.”
“அதான் சாஃப்ட்வேர் எஞ்சினீரையே பிடிச்சிருக்காளே!”
“ஓ பையன் சாஃப்ட்வேரா? என்னவா இருக்கான்?”
“டெவெலப்பர்தான்.”
“டெவலப்பரா?” என்று ஒரு மாதிரி இழுத்துக் கேட்டவர், “இப்பல்லாம் ஆர்ட்டிஃபிஷியல் இண்டெலிஜென்ஸ் - ஏ ஐ வந்துருச்சு. அதுவே கோடு எழுதி ப்ரொக்ராம் பண்ணிருது. டெவெலப்பர் ஜாப் எல்லாம் சொடக்குப் போடறதுக்குள்ளே இனிமே காணாமப் போயிடும். பொழைக்கத் தெரியாத பிள்ளைங்க.”
தூரத்தில், பார்க்கிங் லாட்டில் வரிசை கட்டி நிற்கும் கார்களுக்கு நடுவே ஒரு மர நிழலில், மணிக்கு ஐநூறு டாலர் வாங்கிக் கொண்டு, பாராத் முடிந்து இளைப்பாறும் குதிரைகளைப் பார்த்தான் சங்கர். அவன் உதட்டில் புன்னகை அரும்பியது. ◼︎