சிந்துவுக்கு குப்பென்று வியர்த்தது.
இது மாதிரி செய்திகளை டிவியில் பார்த்திருக்கிறாள். செய்தித்தாளில் வாசித்திருக்கிறாள். ஆனால் தனக்கு நேரும் என்று எந்த செகண்டிலும் கற்பனை கூட செய்ததில்லை.
மனசுக்குள் வியாபித்த இனம் புரியாத உணர்வு கோபமா, ஆத்திரமா, இயலாமையா என்று தீர்மானிக்க இயலவில்லை.
நியூயார்க் டு டெக்ஸாஸ் விமானத்தில் இருந்தாள். ஒரு கருத்தரங்கிற்காகச் செல்கிறாள். அவளின் வேலை பெரும்பாலும் அமெரிக்காவின் கிழக்குக் கடற்கரைப் பகுதியில்தான் என்பதால் உள்நாட்டு விமானப் பயணங்கள் மிக அரிது. இந்த நான்கு வருடங்களில் இது இரண்டாவது முறை.
போக்குவரத்து நெரிசலில் மாட்டிக் கொண்டு ஏர்போர்ட் வருவதற்கே தாமதம் ஆகி விட்டது. பாதுகாப்பு சோதனைக்காக டைனோசர் நீளத்துக்குப் பெரிய க்யூ. இங்கே ஷூ எல்லாம் கழற்ற வேண்டும். நம் ஊர்ப் பெண்களுக்கு தங்க வளையல் கூட பிரச்சனைதான். கழற்றி டிரேயில் போட மறந்து விட்டால் ஸ்கேனர் சத்தம் எழுப்பி, பரிபூர்ண சோதனை என்ற பெயரில் கை, கால், உடம்பைப் பிடித்து விட்டு - இன்னும் தாமதமாகும். சிந்து இந்த ஆபரணங்களைத் துறந்து வெகு காலமாகி விட்டன.
செக்யூரிட்டி சோதனை முடிந்ததும் அவசரமாக எஸ்கலேட்டர்களில் ஏறி இறங்கி, இன்ட்ரா ஏர்போர்ட் ரயிலைப் பிடித்து, டெர்மினலை அடைந்து அவளுடைய விமானத்துக்கான கேட்டை அடைந்த போது - அவள் நெஞ்சம் மூச்சு வாங்க ஏறி இறங்கியது.
போர்டிங் பெரும்பாலும் முடிந்திருக்க - இவள் பெயரை ஸ்பீக்கரில் அறிவித்துத் தேடிக் கொண்டிருந்தார்கள்.
ஓட்டமாய் ஓடிப் போய் மொபைல் பாஸை ஸ்கேன் பண்ணி விட்டு கேபின் பேகை உருட்டிக் கொண்டே - ஃப்ளைட்டுக்குள் சென்றாள்.
விமானம் நிரம்பி இருந்தது. மெல்லிய மேற்கத்திய இசை வழிந்து கொண்டிருக்க, ஏக தேசம் பேர் இருக்கைகளில் ஹெட் போனை மாட்டிக் கொண்டு செட்டில் ஆகி இருந்தார்கள். கடந்து செல்கையில் பிசினஸ் கிளாஸ் பேர்வழிகள் வைன் கிளாஸுடன் கெத்தாக அமர்ந்திருந்தார்கள்.
இருக்கைகளுக்கிடையே இருந்த குறுகலான பாதையில் பெட்டியை அசௌகரியமாய் இழுத்துக் கொண்டே - தன்னுடைய இருக்கை எண்ணைத் தேடிச் சென்றாள்.
28C. ஓரத்து இருக்கைதான்.
சிக்கென்ற உடையில் இருந்த ஏர்ஹோஸ்டஸ் இளைஞன் அவளுடைய பெட்டியை மேலே வைக்க உதவினான்.
இருக்கையில் உட்கார்ந்து பெல்ட்டை மாட்டிக் கொண்ட பின்தான் அக்கடா என்று இருந்தது. ஒரு பெரிய மூச்சை இழுத்து விட்டு ஆசுவாசமாக தலையைச் சாய்த்து கண்களை மூடி தியானம் போல ஒரு நிமிஷத்தைக் கழித்தாள்.
பக்கத்து சீட் பேர்வழி அந்த விமானப் பணிப்பையனை நிறுத்தி ஏதோ கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.
அதில் அவள் கவனம் செலுத்தவில்லை. ஓடி வந்த பரபரப்புத் தீர தன்னை ஆசுவாசப்படுத்திக் கொள்ள சில நிமிஷங்கள் அவளுக்குத் தேவைப்பட்டது.
அது நடைபெற விடாமல் அவள் தோளை யாரோ தொட்டார்கள்.
“எக்ஸ்க்யூஸ் மீ…”
சிந்து கண்களைத் திறந்து நிமிர்ந்தாள்.
விமானப் பணிப்பையன்தான். அவனுடைய முகம் லேசாகக் கலக்கமடைந்தது போல இருந்தது.
“மேம், வீ ஹேவ் ஏ ப்ராப்ளம்.” - என்றான் சங்கடமான குரலில்.
அவள் கண்களில் குழப்பம் மிளிர அவனையே பார்த்தாள்.
அவன் அதே சங்கடத்துடன் தொடர்ந்தான். “நீங்க தவறா நினைக்கக்கூடாது. இந்த விமானத்தில் இருக்கும் எல்லா பயணிகளும் சௌகரியமாகப் பயணம் செய்ய வேண்டும் என்பதில் எங்கள் விமான கம்பெனி ரொம்ப உறுதியாக இருக்கிறது.”
எதற்கு இவ்வளவு பீடிகை போடுகிறான்?
அவன் தயக்கமாகத் தொடர்ந்தான். “உங்களுக்குப் பக்கத்து சீட்டில் இருப்பவர் உங்களுக்கு அருகில் அமர்ந்து பயணம் செய்ய விரும்பலை.”
கொஞ்சம் திடுக்கிட்டவளாக நிமிர்ந்தாள். “ஏன்?”
அவன் ரொம்பவும் சங்கோஜத்துடன், “உங்கள் நிறம் அவருக்கு உவப்பானதா இல்லை. பழுப்பாய், கறுப்பாய் இருப்பது ஒரு வியாதி.. தனக்கும் ஒட்டிக் கொள்ளும், தன்னோட உடல்நலத்தை அது பாதிக்கும்ன்னு நினைக்கிறார். இன்னும் நிறைய பேர் அப்படி நம்புகிறார்கள்.”
அவன் இன்னும் நிறைய விளக்கம் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தான்.
சிந்துவுக்கு அவளை அறியாமல் ஒருவித படபடப்பு எழ ஆரம்பித்தது. கிரகிக்க முடியாமல் அவன் பேச்சு காதை விட்டு மறைந்தது.
திரும்பி அந்த பக்கத்து இருக்கைக்காரனைப் பார்த்தாள்.
அவன் ஒரு வெள்ளைக்காரன். பவர் கிளாஸ் அணிந்திருந்தான். மீறிப் போனால் நாற்பத்தெட்டு வயது இருக்கலாம். முட்டைக்கோஸ் மாதிரி பருமனாக இருந்தான். அவன் முகத்தில் எந்த உணர்ச்சியும் இல்லை. அவள் கண்களைப் பார்க்காமல் தவிர்த்து வேறெங்கோ முகத்தைத் திருப்பி வைத்திருந்தான். ரொம்ப அசூசையான பாவனையுடன் தன் உடலைக் குறுக்கி, அவளிடமிருந்து முடிந்த வரை இடைவெளியுடன், அவளுடைய உடையின் நூல் கூட தன் மேல் பட்டு விடக் கூடாது என்கிற மாதிரி விலகி உட்கார்ந்திருந்தான்.
இப்படிப்பட்ட செய்திகள் நிறையப் படித்திருக்கிறாள். பெரும்பாலும் இப்படி நிற வெறுப்பால் பாதிக்கப்படுபவர்கள் ஆப்பிரிக்க அமெரிக்கர்களாகத்தான் இருப்பார்கள். அவற்றை வெறும் செய்தியாகவே கடந்து சென்றிருக்கிறாள்.
தன்னுடைய புறத்தைப் பற்றிய உணர்வு எந்த மனிதருக்குமே இருப்பதில்லை. கண்ணாடியில் கூட தன் மனசு விரும்புகிற மாதிரித்தான் கண்கள் பார்த்துக் கொள்கின்றன என்று அந்த விநாடி அவளுக்குத் தோன்றியது. தன்னை ஒருவன் இத்தனை வெறுப்பாகப் பார்க்க முடியும் என்று எந்த நொடியிலும் அவள் கற்பனை செய்ததில்லை.
இப்போது என்ன செய்ய வேண்டும்? கோபத்தில் கத்திக் கூப்பாடு போட வேண்டுமா? இந்த ஆளை ஃபோட்டோ எடுத்து ஃபேஸ்புக்கிலோ, ட்விட்டரிலோ போட்டு ‘பப்ளிக் ஷேமிங்’ பண்ண வேண்டுமா?
“எக்ஸ்க்யூஸ் மீ மிஸ்… “ அந்த ஏர் ஹோஸ்டஸ் இளைஞன் அவள் யோசனைகளைக் கலைத்தான். “ஸாரி ஃபார் வாட் ஈஸ் ஹேப்பனிங் டு யூ. ஆனா நாங்க அவர் கேட்கிற மாதிரி உங்களை வேற இடத்தில் போய் உட்காரச் சொல்லப் போவதில்லை. அவரை வேற சீட்டுக்கு இடம் மாற்றி விடுகிறோம்.”
சிந்து மறுத்தாள். “பரவாயில்லை. அவர் அவரோட இடத்திலேயே உட்காரட்டும். எனக்கு வேற சீட் குடுங்க. இந்த விஷயத்தை நான் பெரிசு படுத்த விரும்பலை.”
இளைஞன் நெகிழ்ச்சியுடன் அவளுக்கு, “நன்றி!” சொன்னான். “பிசினஸ் கிளாசில் ஒரு இடம் காலியாக இருக்கு. உங்களுக்கு ஃப்ரீயா அப்கிரேட் பண்ணித் தரேன்.” என்றான்.
சிந்து அதற்கும் மறுத்தாள். “அதனால இந்த ஆளோட மன ஓட்டம் மாறப்போறதில்லை. எனக்கு நான் புக் பண்ணின எக்கானமிலயே வேற சீட் குடுங்க.”
கிட்டத்தட்ட ஏழெட்டு ரோ தள்ளி அவளுக்கு இருக்கை ஒதுக்கித் தந்தான் ஏர்ஹோஸ்டஸ் பையன்.
ஒரு சக மனிதன் தன்னை இன்னொரு சக மனிதனாக ஏற்கவில்லை என்பது பிளேடால் கீறி விடும் காயத்தை விட வலித்தது. உதாசீனத்தை விட மிகப் பெரிய அவமானம் இந்த உலகில் வேறு எதுவும் இல்லை என்று தோன்றியது.
வயதான சில வெள்ளைக்காரர்களிடம் கொஞ்சம் நிறவெறி மிச்சமிருக்கும். மாறி விட்ட உலகத்தைப் புரிந்து கொள்ள இயலாத அவர்களின் தரப்பைப் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. ஆனால் இந்த ஆள் அப்படி இல்லை. இந்த விஷம் இந்தத் தலைமுறை வரை நீடித்திருப்பது நாகரீக சமூகத்துக்கு எவ்வளவு பெரிய அவமானம்.
எதற்கெடுத்தாலும் கோபப்படும் நான் ஏன் கத்திக் கூப்பாடு போடாமல் மவுனமாகி விட்டேன்?
புதிய இருக்கையில் ஆசுவாசமாக அமர்ந்து யோசிக்கும்போது டிசம்பரில் லீவுக்கு இந்தியாவிலிருக்கும் தன் கிராமத்துக்குச் சென்றது ஞாபகம் வந்தது.
வெள்ளந்தியாய் வீட்டுக்குள் நுழைந்து விட்ட பாவாடை சட்டை போட்ட ஒரு சின்னப் பெண்ணை அம்மா திட்டி கையிலிருந்த முறத்தால் அடித்து விரட்டினாள்.
“பாவம்மா!”
“என்ன பாவம். இவங்க எல்லாம் வாசலோட சரி. அப்பன் ஆத்தாதானே சொல்லி வளர்க்கணும்? இப்ப நான் இல்லை வீட்டைப் பூராவும் கழுவி வழிச்சு விடணும்.”
சலித்துக் கொண்டே முற்றத்தை ஒட்டிய அறையையும், வாசலையும் தண்ணீர் தெளித்து சுத்தம் செய்ய ஆரம்பித்தாள் அம்மா.
அந்தச் சின்னப் பெண்ணுக்கு அந்த நாளில் இந்த உலகத்தைப் பற்றிய புரிதல் என்னவாக இருந்திருக்கும்? சிந்து அதற்கு மேல் அன்று இதைப் பற்றிப் பெரிதாய்ச் சிந்திக்கவில்லை. காபி டம்ளரை எடுத்துக் கொண்டு டிவியில் ஓடிக் கொண்டிருந்த நிகழ்ச்சிக்கு கவனம் பெயர்ந்தாள். அவளுக்கு இது சகஜம்தான். கிராமத்தில் நிறைய குடும்பங்கள் உள்ளன. ஒவ்வொன்றுக்கும் ஒவ்வொரு எல்லை இருக்கும். அதைப் பற்றி அவள் அலட்டிக் கொண்டதில்லை.
அந்த ஒரு வலி இன்றைக்குத்தான் புரிந்த மாதிரி இருந்தது. அதனாலேயே அந்த ஆளிடம் சண்டை போடத் தோன்றவில்லை என்று நினைத்தாள்.
“ஸாரி.” என்ற குரல் கேட்டுத் திரும்பிப் பார்க்க - இந்தப் புதிய இருக்கைக்குப் பக்கத்திலும் சக பயணியாய் ஒரு வெள்ளைக்கார இளைஞன்தான். “அந்த ஆள் நடந்து கொண்ட விதத்துக்காக நான் மன்னிப்புக் கேட்டுக் கொள்கிறேன்.” என்றான்.
விமானம் டேக் ஆஃப் ஆகி இருபதாயிரம் அடி உயரத்தை எட்டி விட்டது.
திடீரென்று ஃப்ளைட்டுக்குள் ஒரு பரபரப்பு.
திரும்பிப் பார்த்தாள். அவளை இடம் பெயர வைத்த ஆசாமி கண்கள் மேலே சொருக சற்றே இருக்கையில் சரிந்து துடித்துக் கொண்டிருந்தான்.
‘மருத்துவர் யாரேனும் இந்த ஃப்ளைட்டில் பயணம் செய்கிறீர்களா?’ - ஸ்பீக்கர் வழியாக பைலட் கேட்டுக் கொண்டிருக்க - ஏர் ஹோஸ்டஸ் பையனும், இன்னொரு பெண்ணும் ஒவ்வொரு இருக்கையாக விசாரித்துக் கொண்டே பரபரப்புடன் கடந்து சென்றார்கள்.
அவளுடைய இருக்கைக்கருகில் விமானப் பணிப்பையன் வந்தபோது - “என்னாச்சு அவருக்கு?” என்றாள்.
“நெஞ்சு வலி. பை எனி சான்ஸ் நீங்கள் டாக்டரா?” என்றான்.
நான் டாக்டராக இருந்திருந்தால் எப்படி இருக்கும்? அந்த ஆளைத் தொட்டு மருத்துவம் பார்த்து உயிர் பிழைக்க வைத்த பின் வெட்கித் தலை குனிந்திருப்பானா? மனம் மாறி இருப்பானா? மன்னிப்புக் கேட்டிருப்பானா?
நிஜத்தில் அப்படி எல்லாம் நடப்பதில்லை.
யாரோ ஒரு வெள்ளைக்கார நர்ஸ் கிடைத்து விட்டாள். சிந்து சீட்டில் தலையைச் சாய்த்துக் கண்களை மூடிக் கொண்டாள். ❑
நன்றி: கனவு இலக்கிய இதழ் (செப் 2022)